Reżyseria, muzyka, scenariusz, projekcje: Paweł Passini
Reżyseria światła: Tomasz Krukowski
Zdjęcia: Przemek Sieraczyński
Obsada:
Wielki Polak w stanie postępującej mineralizacji - Maciej Wyczański
Narodowe Sierotki: Anna Bogdanowicz - Helenka, Dominika Jarosz - Staś, Barbara Songin - Teodor, Katarzyna Tadeusz - Mieciu
Mistrz Ceremonii Pogrzebowych - Rafał Rękosiewicz
Spektakl współprodukowany przez Teatr Łaźnia Nowa z Nowej Huty
Premiera: 28 listopada 2007, Teatr Łaźnia Nowa, Nowa Huta, Kraków
Odpoczywanie opiera się na autorskim scenariuszu, którego podłożem są między innymi nieinscenizowane do tej pory fragmenty twórczości Stanisława Wyspiańskiego, która, jako przedmiot wielokrotnych reinterpretacji, była deformowana i formatowana. Zatraciwszy wreszcie pierwotny kontekst – powraca jedyniew postaci oderwanych fragmentów, majaczących w zbiorowej wyobraźni. Z tych elementów rekonstruujemy obraz Wyspiańskiego w momencie fizycznej śmierci, i zarazem narodzin w „teatrze pamiątek”. Nasza uwaga skupia się jednak nie na samym Wyspiańskim, a na jego dzieciach. Helenka, Staś, Teodor i Mieciu w Odpoczywaniu stają się bohaterami. Cofają czas, zjadając robaki. Bawią się z ojcem, przywołują swoje najszczęśliwsze chwile… Ojciec potrafił opuścić swoich Znakomitych Przyjaciół, bo właśnie nadchodziła pora dnia, która zarezerwowana była dla dzieci. Święty czas zabawy i odpoczynku. To dzięki tym godzinom, upływającym na wspólnym malowaniu, opowiadaniu bajek i wielu innych wspaniałych rzeczach, w panteonie Naszej Narodowej Spuścizny pojawia się pełna tajemnic twarz dziecka, które od tej chwili potrafimy rozpoznać w każdym z nas. W podzięce za to bohaterów obrazów spotkała podwójna tragedia. To jeden z najbardziej wstydliwych i paskudnych aktów osławionej czarnej niewdzięczności. W dzień po śmierci Wyspiańskiego do jego rodzinnego domu w Węgrzcach udała się ekspedycja, której celem było wywiezienie możliwie jak największej ilości rzeczy, które po sobie pozostawił. Także w trosce o należytą edukację wieszczego potomstwa troskliwi przedstawiciele Narodowej Kultury odebrali dzieci Matce (z pochodzenia chłopce), dopełniając ich osierocenia. Żadne z dzieci do końca życia nie pogodziło się z tą tragedią. Dwóch synów trafiło do szpitali psychiatrycznych (Staszek spędził tam 30 lat!), Helenkę wyekspediowano do szwajcarskiej szkoły klasztornej, w której przez cały czas modliła się... o powrót do Węgrzc.
Śmierć, pamięć, sztuka i życie. Czwarty wieszcz i krakowska tajemnica poliszynela. Podczas intermedium Maciej Wyczański – aktor – opowiada o zmaganiach z rolą Wyspiańskiego, a internauci cały czas na żywo tworzą wyświetlany na ścianach sceny chat o tym, co widzą.
(Paweł Passini)
