playing mr cogito1
544512 370467856395239 1773891529 n
by Piotr Wdowka
gry w pana cogito
541865 370464926395532 1154235587 n
playing mr cogito9 fot.David Sypniewski
Gry w Pana C. 7
playing mr cogito8 fot. David Sypniewski
playing mr cogito 10 fot. David Sypniewski
14 08 29 czerwone BW
Gry w Pana C. 3
DSC 4934
DSC 4937
DSC 4974
DSC 5005
by David Sypniewski
Strona główna / Spektakle / Archiwalne / Gry [w] Pana Cogito

Gry [w] Pana Cogito

Spektakl na podstawie tekstów Zbigniewa Herberta

Reżyseria: Tomasz Rodowicz

Muzyka: Tomasz Krzyżanowski, Maciej Maciaszek

Choreografia: CHOREA

Światło i dźwięk: Tomasz Krukowski, Marcin Dobijański

Wizualizacje: Jaromir Dziewic, Piotr Wdówka

Współpraca literacka: Joanna Chmielecka

Obsada: Joanna Chmielecka, Julia Jakubowska, Dominika Krzyżanowska Gorzkiewicz, Małgorzata Lipczyńska, Adam Biedrzycki, Hubert Domański, Sebastian Klim, Tomasz Krzyżanowski, Maciej Maciaszek

Premiera: 8 listopada 2008, scena Fabryki Sztuki w Łodzi

Czas trwania: 75 minut

Wiek widzów: 14 + 

 

 

 

„Uczymy się grać, patrząc jak grają inni.
Jak jednak obserwator odróżni błąd graczy od posunięcia prawidłowego?
Przypatrz się temu co nazywamy grami.
Co jest im wszystkim wspólne?
Co jeszcze jest grą a co już nią nie jest?
Czy możesz podać granice?
Nie. Możesz je wytyczyć. Dotąd bowiem ich jeszcze nie wytyczono.”

(Ludwig Wittgenstein, "Dociekania filozoficzne")


"Gry [w] Pana Cogito" to rozpisanie myśli poety na przestrzeń sceny. Precyzyjne poetyckie konstrukcje zostają rozłożone na części. Taki zabieg prowadzi do odsłonięcia ich elementarnych, żywych znaczeń oraz do wydobycia autentycznej siły słów. Fragmenty tekstów Zbigniewa Herberta składane są w nowe związki.

 

Trzy źródłowe środki teatralne – słowo, ruch i muzyka – budują rządzącą się własnymi prawami rzeczywistość sceniczną. Tworzą nierozerwalną jednię – nową choreę. Ruch nie ilustruje słowa, muzyka nie dopowiada treści. Dopiero z ich równoprawnego połączenia rodzi się wielopoziomowy świat przewrotnych znaczeń i fizycznie odczuwalnych napięć. Surrealizm przenikający obrazy sceniczne oddziałuje z jednakową siłą na zmysły, podświadomość i cogito.

 

Zmaganie z ideami Pana C. dokonuje się w szesnastu rozgrywkach. Każda rządzi się własnymi regułami rozpisanymi adekwatnie do zasad przewrotnej metody CHOREI. Gry z myślami poety stanowią próbę odpowiedzi na pytanie o to, co Herbert ma nam do powiedzenia w dzisiejszej rzeczywistości. Stwarzają okazję, żeby poeta sam zapytał nas, gdzie jesteśmy. Ale do kogo mówi? Kto go dziś słucha?